Θα σας διηγηθώ εδώ μια ιστορία, που εκτυλίχθηκε πρόσφατα μπροστά μου, σε μια επίσκεψη μου στα γραφεία της ΔΕΗ στο Μαρούσι. Είναι χαρακτηριστικό αυτής της ιστορίας, το ήθος και η νοοτροπία κάποιων δημοσίων υπαλλήλων και ο τρόπος, που αντιμετωπίζουν τον πολίτη και την δουλειά τους.
Περίμενα στην σειρά, μπροστά στο γραφείο της υπαλλήλου, που ήταν αρμόδια για συνδέσεις ρολογιών και διάφορες παρεμφερείς υποθέσεις. Μπροστά μου ήταν ένας συνταξιούχος, που προσπαθούσε να καταλάβει, τι έπρεπε να κάνει, για να ξεκαθαρίσει ένα μπλέξιμο, που υπήρχε με δυο δικά του ρολόγια της ΔΕΗ, που επί πλέον ήταν και σε διαφορετικά ονόματα.
Η υπάλληλος του εξηγούσε και όχι με το καλύτερο ύφος, τι δικαιολογητικά έπρεπε να φέρει, για να αλλάξει το καθεστώς με τα δυο ρολόγια. Ήταν ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός δικαιολογητικών, που ο δυστυχής συνταξιούχος προσπαθούσε να απομνημονεύσει, αλλά με πολλές απορίες.
Βιαζόμουν (ποιος δεν βιάζεται σήμερα), αλλά επίσης καταλάβαινα, ότι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε καταλάβει απόλυτα τι έπρεπε να φέρει από πλευράς χαρτιών, αφού κανείς δεν είχε προβλέψει, να υπάρχει ένα κομμάτι χαρτί, που να λέει, τι απαιτείται για την τάδε περίπτωση, αλλά επί πλέον φοβόταν, μήπως τα δικαιολογητικά που θα έφερνε, δεν ήταν ισχυρά και συνέχιζε να ζητάει διευκρινήσεις.
Η κατάσταση από πλευράς υπαλλήλου έγινε τεταμένη, άγνωστο για ποιους λόγους και οι απαντήσεις της έρχονταν κοφτές, λιγόλογες, μόλις στα όρια της στοιχειώδους ευπρέπειας και λίγο απείχαν από την αγένεια. Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε διστακτικά, αισθανόμενος ότι δεν έχει πάρει όλες τις απαντήσεις και τις διαβεβαιώσεις που θα ήθελε, για να είναι σίγουρος ότι η δουλειά του θα γίνει.
Πριν απομακρυνθεί εντελώς, στράφηκε μια τελευταία φορά στην υπάλληλο και ρώτησε, αν η υπεύθυνη δήλωση που του ζήταγε, έπρεπε να είναι θεωρημένη από το αστυνομικό τμήμα ή μπορούσε να είναι και από το ΚΕΠ της γειτονιάς του. Η υπάλληλος φανερά ενοχλημένη του απάντησε κοφτά, να φέρει μια υπεύθυνη δήλωση θεωρημένη, τέλος. Δεν είχε απαντήσει στην ερώτηση του.
Εκνευρίστηκα με την στάση της και στράφηκα εγώ προς τον άνθρωπο και του είπα, "πηγαίνετε στο ΚΕΠ, αν σας βολεύει και θα εξυπηρετηθείτε εξ ίσου καλά με το αστυνομικό τμήμα. Είναι το ίδιο". Ήθελα με τον τρόπο αυτό να την αφυπνίσω και να της δείξω, ότι ήταν πολύ απλό, να απαντήσει στην ερώτηση του ανθρώπου και ότι το ύφος των σαράντα καρδιναλίων, που είχε υιοθετήσει, δεν βοηθούσε καθόλου. Ο συνταξιούχος με ευχαρίστησε και έφυγε.
Η όλη εικόνα, δεν απείχε πολύ από αυτό που καθημερινά αντιμετωπίζουν χιλιάδες Έλληνες, που σύρονται στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και καλούνται να καλύψουν, με προσωπικό κόστος τις αδυναμίες του Ελληνικού κράτους. Αυτό που πήρε μαζί του φεύγοντας ο συνταξιούχος από την επαφή του με την ΔΕΗ ήταν τα εξής:
Αν δηλαδή έστω κάποιος πολίτης έχει μέτριο διανοητικό επίπεδο, που δεν τον βοηθάει, να καταλάβει με την πρώτη, τι πρέπει να κάνει, αυτός δεν πρέπει να κάνει την δουλειά του; Μήπως να βάλουν μια πινακίδα στην ΔΕΗ, ότι "Εξυπηρετούνται πολίτες με IQ άνω του μετρίου. Οι υπόλοιποι, να κόψουν τον λαιμό τους. Εκ της Διευθύνσεως" ή εναλλακτικά, "Οι υπάλληλοι θα λένε τα απαιτούμενα δικαιολογητικά άπαξ. Ότι καταλάβατε, καταλάβατε. Για τους υπόλοιπους λυπούμαστε, δεν θα μπορέσουμε. Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε και ΟΧΙ, η εξυπηρέτηση του πολίτη ΔΕΝ είναι προτεραιότητα μας".
Η υπάλληλος του εξηγούσε και όχι με το καλύτερο ύφος, τι δικαιολογητικά έπρεπε να φέρει, για να αλλάξει το καθεστώς με τα δυο ρολόγια. Ήταν ένας όχι ευκαταφρόνητος αριθμός δικαιολογητικών, που ο δυστυχής συνταξιούχος προσπαθούσε να απομνημονεύσει, αλλά με πολλές απορίες.
Βιαζόμουν (ποιος δεν βιάζεται σήμερα), αλλά επίσης καταλάβαινα, ότι ο άνθρωπος όχι μόνο δεν είχε καταλάβει απόλυτα τι έπρεπε να φέρει από πλευράς χαρτιών, αφού κανείς δεν είχε προβλέψει, να υπάρχει ένα κομμάτι χαρτί, που να λέει, τι απαιτείται για την τάδε περίπτωση, αλλά επί πλέον φοβόταν, μήπως τα δικαιολογητικά που θα έφερνε, δεν ήταν ισχυρά και συνέχιζε να ζητάει διευκρινήσεις.
Η κατάσταση από πλευράς υπαλλήλου έγινε τεταμένη, άγνωστο για ποιους λόγους και οι απαντήσεις της έρχονταν κοφτές, λιγόλογες, μόλις στα όρια της στοιχειώδους ευπρέπειας και λίγο απείχαν από την αγένεια. Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε διστακτικά, αισθανόμενος ότι δεν έχει πάρει όλες τις απαντήσεις και τις διαβεβαιώσεις που θα ήθελε, για να είναι σίγουρος ότι η δουλειά του θα γίνει.
Πριν απομακρυνθεί εντελώς, στράφηκε μια τελευταία φορά στην υπάλληλο και ρώτησε, αν η υπεύθυνη δήλωση που του ζήταγε, έπρεπε να είναι θεωρημένη από το αστυνομικό τμήμα ή μπορούσε να είναι και από το ΚΕΠ της γειτονιάς του. Η υπάλληλος φανερά ενοχλημένη του απάντησε κοφτά, να φέρει μια υπεύθυνη δήλωση θεωρημένη, τέλος. Δεν είχε απαντήσει στην ερώτηση του.
Εκνευρίστηκα με την στάση της και στράφηκα εγώ προς τον άνθρωπο και του είπα, "πηγαίνετε στο ΚΕΠ, αν σας βολεύει και θα εξυπηρετηθείτε εξ ίσου καλά με το αστυνομικό τμήμα. Είναι το ίδιο". Ήθελα με τον τρόπο αυτό να την αφυπνίσω και να της δείξω, ότι ήταν πολύ απλό, να απαντήσει στην ερώτηση του ανθρώπου και ότι το ύφος των σαράντα καρδιναλίων, που είχε υιοθετήσει, δεν βοηθούσε καθόλου. Ο συνταξιούχος με ευχαρίστησε και έφυγε.
Η όλη εικόνα, δεν απείχε πολύ από αυτό που καθημερινά αντιμετωπίζουν χιλιάδες Έλληνες, που σύρονται στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες και καλούνται να καλύψουν, με προσωπικό κόστος τις αδυναμίες του Ελληνικού κράτους. Αυτό που πήρε μαζί του φεύγοντας ο συνταξιούχος από την επαφή του με την ΔΕΗ ήταν τα εξής:
- Ελλιπείς πληροφορίες: Πόσο δύσκολο μπορεί, να ήταν, να του δώσουν ένα χαρτί, που να περιγράφει με απλό τρόπο τα δικαιολογητικά, που απαιτούνταν για την περίπτωση του; Από απλό έως γελοίο.
- Περιφρόνηση: Γιατί θα έπρεπε ο συνταξιούχος και ο κάθε Έλληνας, να γνωρίζει και να κατανοεί τις διαδικασίες του κάθε δημόσιου οργανισμού σ' αυτή την χώρα; Και αν ακόμα τις γνώριζε από παλιά, ποιος του εξασφάλιζε, ότι δεν είχαν στο μεταξύ αλλάξει, γιατί κάποιος καρεκλοκένταυρος σκέφθηκε να προσθέσει και κάτι άλλο; Τι θα γινόταν, αν έφερνε μια δήλωση από το ΚΕΠ και του έλεγαν, "Α, όχι, έπρεπε να είναι από την αστυνομία. Δεν μας κάνει."; Είχε άδικο ο πολίτης να τους φοβάται και να ρωτάει την πιο μικρή λεπτομέρεια; Ξέρει κανείς σ' αυτή την χώρα, τι είναι λογικό, κατά την άποψη του δημοσίου και τι δεν είναι;
- Απαξίωση: Που οφειλόταν και σε τι βοηθούσε τον πολίτη αυτόν, το αλαζονικό και υποτιμητικό ύφος της υπαλλήλου; Είχε κατανοήσει η γυναίκα αυτή, ποια ήταν η δουλειά της; Της είχε εξηγήσει κάποιος, ότι η δουλειά της ήταν, να εξηγεί και να ξαναεξηγεί, όταν αυτό δεν έφτανε, με υπομονή και χωρίς να ασκεί κριτική; Τι σημασία είχε, αν ο πολίτης ρωτούσε "χαζές" ερωτήσεις; Χαζές για την υπάλληλο, λογικές για τον πολίτη, οι απορίες του ήταν δικές του. Ρωτούσε και αυτό θα έπρεπε, να είναι αρκετό, για να πάρει απαντήσεις.
Αν δηλαδή έστω κάποιος πολίτης έχει μέτριο διανοητικό επίπεδο, που δεν τον βοηθάει, να καταλάβει με την πρώτη, τι πρέπει να κάνει, αυτός δεν πρέπει να κάνει την δουλειά του; Μήπως να βάλουν μια πινακίδα στην ΔΕΗ, ότι "Εξυπηρετούνται πολίτες με IQ άνω του μετρίου. Οι υπόλοιποι, να κόψουν τον λαιμό τους. Εκ της Διευθύνσεως" ή εναλλακτικά, "Οι υπάλληλοι θα λένε τα απαιτούμενα δικαιολογητικά άπαξ. Ότι καταλάβατε, καταλάβατε. Για τους υπόλοιπους λυπούμαστε, δεν θα μπορέσουμε. Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε και ΟΧΙ, η εξυπηρέτηση του πολίτη ΔΕΝ είναι προτεραιότητα μας".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας έχει σημασία.