Περιληπτικά, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων, που αντιπροσωπεύουν τον μέσο Έλληνα. Μια συντροφία θα λέγαμε, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, με διαφορετικές εμπειρίες και διαφορετικές απόψεις ο κάθε ένας, αλλά με ένα κύριο χαρακτηριστικό, που μας ενώνει: Η Ελλάδα μας πονάει (Μαύρα).
Μας πονάνε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, μας πονάει η αδιαφορία και η απάθεια, μας πονάει η καταράκωση των θεσμών, τα σκάνδαλα, η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η διαφθορά, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης, το μίζερο παρόν, το κακό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον.
Μας πονάει, που η καλύτερη σχολιασμένη έκδοση του Πλάτωνα, από το 1903 μέχρι σήμερα, είναι του Oxford University, αλλά και όταν γράφουμε greeklish στο internet. Μας πονάνε τα ταμεία, που δεν έχουν λεφτά, η εφορία που πιάνει τους μικρομεσαίους, η χωριάτικη που χρεώνεται 9 ευρώ, τα δάση που καίγονται και οι χωματερές. Μας πονάει η ελληνική τηλεόραση, τα διαπλεκόμενα, τα lobby, τα trust, οι φατρίες, τα πολιτικά κόμματα, οι εργατοπατέρες και η εκκλησία.
Έχουμε όμως κι άλλα κοινά: Είμαστε αισιόδοξοι (Άσπρα)
Λατρεύουμε αυτό τον χώρο, που λέγεται Ελλάδα και επιλέγουμε, να ζούμε και να δρούμε μέσα σ' αυτόν. Είμαστε περήφανοι για τα χαρακτηριστικά της φυλής μας και δεν πιστεύουμε, ότι αυτός που πετάει τα σκουπίδια του στις παραλίες ή που καίει τα δάση, αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα. Αυτός παριστάνει τον Έλληνα. Ξέρουμε ότι μεταλαμπαδεύσαμε τον πολιτισμό στον δυτικό κόσμο και ότι όλα τα επιτεύγματα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, έγιναν δυνατά επειδή υπήρξαν οι Έλληνες. Είμαστε περήφανοι, που γεννηθήκαμε ΕΔΩ.
Βασίζουμε την αισιοδοξία μας στους Έλληνες, αυτούς που διαπρέπουν οπουδήποτε στον κόσμο (εκτός από την πατρίδα τους), στους εθνικούς ευεργέτες (ναι, υπάρχουν και σήμερα κι ας μας τους κρύβουν), στους δάσκαλους, που ακόμα νοιάζονται, στο πνεύμα του εθελοντισμού, στην ιδιωτική πρωτοβουλία (την κρατική, ας την ξεχάσουμε, για την ώρα) και τόσα άλλα.
Έτσι μπορούμε να αισιοδοξούμε, πιστεύοντας βαθειά, ότι αυτή η μικρή, αλλά πολύ όμορφη χώρα, θα τα καταφέρει και πάλι να επιβιώσει ενάντια στους δαίμονες της και όλα αυτά, που την πονάνε και αυτό, όχι χάρη στην απίστευτη ομορφιά της ούτε χάρη στον ήλιο και τις παραλίες της, αλλά χάρη στους κατοίκους της, τους Έλληνες.
Έχουμε άδικο;
Για παράδειγμα, δεν είμαστε σίγουροι πια, και μαζί με μας και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, αν η παραπομπή μιας υπόθεσης κατάχρησης δημόσιου χρήματος, είναι καλό ή κακό. Μπορεί να είναι και τα δύο, ανάλογα πως τα κυττάζει κανείς. Η κατάχρηση αυτή καθ' εαυτή είναι κακό και δεν έπρεπε να έχει συμβεί, όμως η παραπομπή μιας τέτοιας υπόθεσης είναι από καλό έως πολύ καλό. Κάποιος επί τέλους, πρέπει ν' αρχίσει να πληρώνει τον ... λογαριασμό σ' αυτή την χώρα των ανευθυνο-υπεύθυνων.
Το ερώτημα είναι, πως προσεγγίζουμε όλα αυτά, που μας πληγώνουν σαν λαό και τι κάνουμε; Με κίνδυνο να φανούμε πεσιμιστές και να πέσουμε στην παγίδα της γκρίνιας, χωρίς κάποιο πραγματικό αντίκρυσμα, αποφασίσαμε, να τα συγκεντρώσουμε όλα μέσα σ' αυτό τον δικτυακό τόπο, μήπως κι έτσι έρθουμε να κατανοήσουμε, α) - τι είναι αυτό, που δεν μας αφήνει, να πάμε μπροστά και β) - τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό. Η αυτοΐαση, υπό τις παρούσες συνθήκες, φαίνεται να είναι η μόνη μας επιλογή, αφού απηυδήσαμε από τους κατα καιρούς αυτόκλητους "σωτήρες" μας.
Επομένως, ένας στόχος είναι να μάθουμε και να διδαχτούμε μέσα από τα λάθη μας και εδώ, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, δεν δηλώνει εμάς, σαν συντακτική ομάδα, αλλά ΕΜΑΣ, τους Έλληνες, όσους από εμάς δεν έχουν χάσει ακόμα την αισιοδοξία τους και την πίστη τους στα χαρακτηριστικά της φυλής μας, αυτά που μας "έσωσαν" μέχρι σήμερα και μας κράτησαν ίδιους, εδώ και περισσότερο από 5000 χρόνια.
Δεν θα πέσουμε επίσης στην παγίδα της αλαζονίας και της αμετροέπειας ούτε θα αυτοαναγορευθούμε προστάτες του έθνους. Επιδιώκουμε απλά, σαν άλλοι Θωμάδες, να ακουμπήσουμε το δάχτυλο στις πληγές μας, να διαγνώσουμε τι είναι αυτό που τις προκαλεί, να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία με άλλους και αν μπορούμε, να τις θεραπεύσουμε. Ανόητοι; Ουτοπιστές; Αναιτιολόγητα αισιόδοξοι; Μπορεί, αλλά πως θα το μάθουμε αυτό, αν πρώτα δεν το δοκιμάσουμε;
Πάμε λοιπόν!
Μας πονάνε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, μας πονάει η αδιαφορία και η απάθεια, μας πονάει η καταράκωση των θεσμών, τα σκάνδαλα, η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η διαφθορά, η υποβάθμιση της εκπαίδευσης, το μίζερο παρόν, το κακό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον.
Μας πονάει, που η καλύτερη σχολιασμένη έκδοση του Πλάτωνα, από το 1903 μέχρι σήμερα, είναι του Oxford University, αλλά και όταν γράφουμε greeklish στο internet. Μας πονάνε τα ταμεία, που δεν έχουν λεφτά, η εφορία που πιάνει τους μικρομεσαίους, η χωριάτικη που χρεώνεται 9 ευρώ, τα δάση που καίγονται και οι χωματερές. Μας πονάει η ελληνική τηλεόραση, τα διαπλεκόμενα, τα lobby, τα trust, οι φατρίες, τα πολιτικά κόμματα, οι εργατοπατέρες και η εκκλησία.
Έχουμε όμως κι άλλα κοινά: Είμαστε αισιόδοξοι (Άσπρα)
Λατρεύουμε αυτό τον χώρο, που λέγεται Ελλάδα και επιλέγουμε, να ζούμε και να δρούμε μέσα σ' αυτόν. Είμαστε περήφανοι για τα χαρακτηριστικά της φυλής μας και δεν πιστεύουμε, ότι αυτός που πετάει τα σκουπίδια του στις παραλίες ή που καίει τα δάση, αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα. Αυτός παριστάνει τον Έλληνα. Ξέρουμε ότι μεταλαμπαδεύσαμε τον πολιτισμό στον δυτικό κόσμο και ότι όλα τα επιτεύγματα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, έγιναν δυνατά επειδή υπήρξαν οι Έλληνες. Είμαστε περήφανοι, που γεννηθήκαμε ΕΔΩ.
Βασίζουμε την αισιοδοξία μας στους Έλληνες, αυτούς που διαπρέπουν οπουδήποτε στον κόσμο (εκτός από την πατρίδα τους), στους εθνικούς ευεργέτες (ναι, υπάρχουν και σήμερα κι ας μας τους κρύβουν), στους δάσκαλους, που ακόμα νοιάζονται, στο πνεύμα του εθελοντισμού, στην ιδιωτική πρωτοβουλία (την κρατική, ας την ξεχάσουμε, για την ώρα) και τόσα άλλα.
Έτσι μπορούμε να αισιοδοξούμε, πιστεύοντας βαθειά, ότι αυτή η μικρή, αλλά πολύ όμορφη χώρα, θα τα καταφέρει και πάλι να επιβιώσει ενάντια στους δαίμονες της και όλα αυτά, που την πονάνε και αυτό, όχι χάρη στην απίστευτη ομορφιά της ούτε χάρη στον ήλιο και τις παραλίες της, αλλά χάρη στους κατοίκους της, τους Έλληνες.
Έχουμε άδικο;
Που Αποσκοπούμε
Δεν αποσκοπούμε, να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον χώρο, για να γκρινιάξουμε, αλλά για να βάλουμε κάποια τάξη στις σκέψεις μας κατ' αρχήν, να διαχωρίσουμε το κακό από το πολύ κακό και από το καλό, πράγματα που έχουν αρχίσει να συγχέονται τον τελευταίο καιρό και αν μπορούμε, να βοηθήσουμε και άλλους μ' αυτό.Για παράδειγμα, δεν είμαστε σίγουροι πια, και μαζί με μας και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, αν η παραπομπή μιας υπόθεσης κατάχρησης δημόσιου χρήματος, είναι καλό ή κακό. Μπορεί να είναι και τα δύο, ανάλογα πως τα κυττάζει κανείς. Η κατάχρηση αυτή καθ' εαυτή είναι κακό και δεν έπρεπε να έχει συμβεί, όμως η παραπομπή μιας τέτοιας υπόθεσης είναι από καλό έως πολύ καλό. Κάποιος επί τέλους, πρέπει ν' αρχίσει να πληρώνει τον ... λογαριασμό σ' αυτή την χώρα των ανευθυνο-υπεύθυνων.
Το ερώτημα είναι, πως προσεγγίζουμε όλα αυτά, που μας πληγώνουν σαν λαό και τι κάνουμε; Με κίνδυνο να φανούμε πεσιμιστές και να πέσουμε στην παγίδα της γκρίνιας, χωρίς κάποιο πραγματικό αντίκρυσμα, αποφασίσαμε, να τα συγκεντρώσουμε όλα μέσα σ' αυτό τον δικτυακό τόπο, μήπως κι έτσι έρθουμε να κατανοήσουμε, α) - τι είναι αυτό, που δεν μας αφήνει, να πάμε μπροστά και β) - τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό. Η αυτοΐαση, υπό τις παρούσες συνθήκες, φαίνεται να είναι η μόνη μας επιλογή, αφού απηυδήσαμε από τους κατα καιρούς αυτόκλητους "σωτήρες" μας.
Επομένως, ένας στόχος είναι να μάθουμε και να διδαχτούμε μέσα από τα λάθη μας και εδώ, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, δεν δηλώνει εμάς, σαν συντακτική ομάδα, αλλά ΕΜΑΣ, τους Έλληνες, όσους από εμάς δεν έχουν χάσει ακόμα την αισιοδοξία τους και την πίστη τους στα χαρακτηριστικά της φυλής μας, αυτά που μας "έσωσαν" μέχρι σήμερα και μας κράτησαν ίδιους, εδώ και περισσότερο από 5000 χρόνια.
Δεν θα πέσουμε επίσης στην παγίδα της αλαζονίας και της αμετροέπειας ούτε θα αυτοαναγορευθούμε προστάτες του έθνους. Επιδιώκουμε απλά, σαν άλλοι Θωμάδες, να ακουμπήσουμε το δάχτυλο στις πληγές μας, να διαγνώσουμε τι είναι αυτό που τις προκαλεί, να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία με άλλους και αν μπορούμε, να τις θεραπεύσουμε. Ανόητοι; Ουτοπιστές; Αναιτιολόγητα αισιόδοξοι; Μπορεί, αλλά πως θα το μάθουμε αυτό, αν πρώτα δεν το δοκιμάσουμε;
Πάμε λοιπόν!