Το Lifo.gr συνάντησε πέντε εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο, συζήτησε μαζί τους για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία και μοιράστηκε τις σκέψεις τους για την εκπαίδευση στην Ελλάδα και το μέλλον της. Πώς τα ελληνικά σχολεία έγιναν τόσο άκυρα; 5 φιλότιμοι εκπαιδευτικοί, από δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, μιλούν στην Κορίνα Φαρμακόρη για τον συχνά μάταιο αγώνα τους με ένα χρεοκοπημένο σύστημα.
"Η κοινωνία, κυρίως όσον αφορά το λύκειο, δεν περιμένει τίποτε από το σχολείο" λέει ο Α., ο οποίος εργάζεται οκτώ χρόνια ως αναπληρωτής καθηγητής και φέτος (2016) διδάσκει σε τέσσερα λύκεια της Αθήνας. "Τα παιδιά, όσο μεγαλώνουν, δεν αγαπάνε το σχολείο και ιδιαίτερα στο λύκειο το θεωρούν χαμένο χρόνο" συνεχίζει. "Είμαστε ενήλικες, και όμως, αν μας βάλουν σε μια καρέκλα να μας μιλάει κάποιος για επτά ώρες, θα αυτοαναφλεγούμε".
"Για να επιλέξει κανείς να διδάξει πρέπει να το αγαπά, δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα για βιοπορισμό" λέει η Γ., δασκάλα που έχει εργαστεί τόσο στην επαρχία όσο και στην Αττική. "Η ύλη μας πιέζει πολύ, δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος και κάποιες φορές τα βιβλία που έχουμε, δεν είναι κατάλληλα, είναι κακογραμμένα και δυσνόητα και δυσκολεύουν το έργο μας"
"Το ίδιο το εξεταστικό σύστημα ακυρώνει τον ρόλο του σχολείου" λέει ο Μ., μόνιμος καθηγητής, που διδάσκει σε γυμνάσιο. "Στην ουσία, οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι και τα μεγάλα φροντιστήρια είναι αυτά που "δίνουν γραμμή" για τις εξετάσεις".
"Θεωρώ ότι στο σχολείο χρειάζεται να ενισχυθεί το πρακτικό κομμάτι - αυτό του λείπει" λέει η Λ., που διδάσκει μάθημα ειδικότητας στο δημοτικό, σύμφωνα με το Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα. "Τα πέντε χρόνια που εργάζομαι στο δημοτικό είναι ζήτημα αν με έχουν ρωτήσει δέκα γονείς για τα παιδιά τους. Δεν με γνωρίζουν καν".
"Με την εντατικοποίηση έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα λύκειο απωθητικό για τους μαθητές" λέει ο Ν., μόνιμος καθηγητής σε Επαγγελματικό Λύκειο. "Σε όλη την περιφέρεια υπάρχουν σχολεία ευνοημένα και σχολεία αδικημένα, με αποτέλεσμα η εκπαίδευση να αναπαράγει ανισότητες".
"Η κοινωνία, κυρίως όσον αφορά το λύκειο, δεν περιμένει τίποτε από το σχολείο" λέει ο Α., ο οποίος εργάζεται οκτώ χρόνια ως αναπληρωτής καθηγητής και φέτος (2016) διδάσκει σε τέσσερα λύκεια της Αθήνας. "Τα παιδιά, όσο μεγαλώνουν, δεν αγαπάνε το σχολείο και ιδιαίτερα στο λύκειο το θεωρούν χαμένο χρόνο" συνεχίζει. "Είμαστε ενήλικες, και όμως, αν μας βάλουν σε μια καρέκλα να μας μιλάει κάποιος για επτά ώρες, θα αυτοαναφλεγούμε".
"Για να επιλέξει κανείς να διδάξει πρέπει να το αγαπά, δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα για βιοπορισμό" λέει η Γ., δασκάλα που έχει εργαστεί τόσο στην επαρχία όσο και στην Αττική. "Η ύλη μας πιέζει πολύ, δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος και κάποιες φορές τα βιβλία που έχουμε, δεν είναι κατάλληλα, είναι κακογραμμένα και δυσνόητα και δυσκολεύουν το έργο μας"
"Το ίδιο το εξεταστικό σύστημα ακυρώνει τον ρόλο του σχολείου" λέει ο Μ., μόνιμος καθηγητής, που διδάσκει σε γυμνάσιο. "Στην ουσία, οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι και τα μεγάλα φροντιστήρια είναι αυτά που "δίνουν γραμμή" για τις εξετάσεις".
"Θεωρώ ότι στο σχολείο χρειάζεται να ενισχυθεί το πρακτικό κομμάτι - αυτό του λείπει" λέει η Λ., που διδάσκει μάθημα ειδικότητας στο δημοτικό, σύμφωνα με το Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα. "Τα πέντε χρόνια που εργάζομαι στο δημοτικό είναι ζήτημα αν με έχουν ρωτήσει δέκα γονείς για τα παιδιά τους. Δεν με γνωρίζουν καν".
"Με την εντατικοποίηση έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε ένα λύκειο απωθητικό για τους μαθητές" λέει ο Ν., μόνιμος καθηγητής σε Επαγγελματικό Λύκειο. "Σε όλη την περιφέρεια υπάρχουν σχολεία ευνοημένα και σχολεία αδικημένα, με αποτέλεσμα η εκπαίδευση να αναπαράγει ανισότητες".
Δείτε το άρθρο
Έχετε κάποιο σχόλιο; Εσείς τι λέτε γι' αυτό; Η γνώμη σας είναι σημαντική!
Πατήστε ΚΟΙΝΗ ΧΡΗΣΗ να το μοιραστείτε στο αγαπημένο σας μέσο κοινωνικής δικτύωσης.